He.

           Obudziła się z paraliżującą migreną na zimnej posadzce. Przez kilka sekund analizowała całą sytuację, nie mogąc zrozumieć tego, co się właśnie wydarzyło. Opierając rękę o udo, wyczuła lepką maź, która sączyła się z głębokiego rozcięcia na jej nodze. Całe szczęście adrenalina, buzująca w jej żyłach uśmierzała ból. Jej pole widzenia było ograniczone, gdyż całe pomieszczenie zalewała nieprzenikniona ciemność, którą zakłócała tylko niewielka poświata, próbująca przedrzeć się przez usytuowane naprzeciw drzwi.

- Czy coś ci się śniło?

Był tu razem z nią. Słyszała jego oddech, a oczyma wyobraźni widziała tryumfalny uśmiech, który gościł na jego twarzy w chwili wypowiadania tych słów.

- Dlaczego wróciłeś?

Odważyła się wciągnąć w konwersację.

- Widzisz, kochanie, nie lubię, kiedy moje trofea znikają.

- Jeszcze mnie nie oprawiłeś.

Syknęła, zaciskając pięści.

- To tylko kwestia czasu. Na razie napawam się tą chwilą, chłonę ją, rejestruję każdy szczegół.

Odpowiadał obojętnym tonem.

- Jak długo będziesz mnie tu trzymał?

- Kilka godzin, dni, lat…kto wie? Wiedz, że jesteś moją ulubienicą.

Kobieta wzięła głęboki oddech.

- Nie martw się, będzie bolało bardzo krótko.

Wycedził przez zęby, podnosząc się z miejsca. Złapał ją za podbródek i dodał:

- Miło znów Cię widzieć.

Chwilę później zatrzasnął za sobą drzwi, skazując Nicole na samotność w nieznanej bliżej przestrzeni. 

………………………………………………………………………………………………………………………….

Myślał o niej. Na treningu, w szatni, teraz. Wiedział, że znalazł bratnią duszę, kogoś, kto nada sens jego życiu, kto je ubarwi. Zamaszystym krokiem opuszczał halę, nie mogąc doczekać się ponownego spotkania. Wyobrażał ją sobie w swoim mieszkaniu: siedzącą na potężnej sofie z kubkiem ciepłej herbaty w szlafroku,  czytającą jego ulubione pozycje z domowej biblioteczki. Za każdym razem odgarniała swoje niesforne, blond kosmyki i uśmiechała się psotnie, jak rozrabiaka, który wyczekuje okazji do spłatania kolejnego figla.

Po drodze postanowił wstąpić do kwiaciarni. Znał ją krótko, ale wiedział, że uwielbia konwalie.

- „Drobne, delikatne…zupełnie jak ona”.

Pomyślał.

Po dziesięciu minutach stał tuż przed drzwiami, które prowadziły do jego apartamentu. Z bijącym sercem nacisnął klamkę i doznał szoku. W środku panowała zupełna pustka.

- Nicole!?

Krzyknął zdezorientowany. Nie usłyszał wyczekiwanej odpowiedzi. Kątem oka zauważył klucze, znajdujące się na blacie, które prawdopodobnie odłożyła.

- Nicole?!

Ponowił pytanie.

Jego wzrok przeszukiwał teraz skrupulatnie każdy centymetr powierzchni. Zrezygnowany oparł się o kanapę i zaniemówił. Na biszkoptowym dywanie rozciągała się sporych rozmiarów plama w szkarłatnym kolorze. Podszedł bliżej, nie mogąc uwierzyć w to, co właśnie zobaczył. Spanikowany biegał po całym mieszkaniu, otwierając drzwi do każdego pokoju, w nadziei, że za chwilę ją zobaczy i wszystko się wyjaśni. Pomylił się. W ekspresowym tempie wybrał alarmowy numer i zgłosił całą sytuację niejakiemu komisarzowi o imieniu Lennart, który obiecał natychmiastowe przybycie na miejsce. 

Czas oczekiwania dłużył mu się niemiłosiernie. Bał się ponownie spojrzeć w miejsce, gdzie znajdowała się krew. Prawdopodobnie jej, czego nie mógłby sobie wybaczyć. Postanowił zająć czymś ręce, a przy okazji zrobić to, co nieuniknione – poinformować przyjaciół.  Wydobył telefon z kieszeni i trzęsącą się ręką wybrał pierwszy numer.

- Witaj, Uwe.

Odezwała się osoba po drugiej stronie.

- Christine, mam złe wieści.

Zawiesił na chwilę głos.

- Zniknęła. Jedyny ślad, jaki po niej pozostał to…czerwona plama na moim dywanie.

Dokończył drżącym głosem.

- Christie, jesteś tam?

- To on.

Odpowiedziała grobowym tonem.

- Jaki „on”? O czym Ty mówisz?

Spytał wyraźnie zainteresowany.

- Wrócił po nią.

Christine ciągle odpowiadała zdawkowo.

- Kto? Musisz mi to powiedzieć.

Odrzekł zrozpaczonym tonem.

- Tylko jedna osoba może Ci teraz pomóc. Weź kartkę, długopis i notuj.

Uwe posłusznie wykonał polecenie i dał znać, że jest już gotowy.  Kobieta podyktowała mu numer i natychmiastowo zerwała połączenie.

-Cholera z wami wszystkimi!

Zaklął. W tym momencie rozległ się donośny dzwonek do drzwi.