Number.

- Komisarz Lennart Gross.

Przedstawił się mężczyzna wątłej postawy o przenikliwym spojrzeniu, pokazując lśniącą odznakę.

- Uwe Gensheimer.

Odpowiedział, podając mu rękę. Mężczyzna przekroczył próg pewnym krokiem i spoczął na pobliskim fotelu.

- Od czego chciałby pan zacząć?

Zapytał, wyjmując nieduży notes z wewnętrznej kieszeni płaszcza.

- Myślałem, że będę raczej udzielał odpowiedzi na pytania.

Zawiesił głos.

- Do czego niezwłocznie potrzebuję rysu historycznego sprawy.

Odparował niewysoki szatyn, drapiąc się po skroni.

- Ostatni raz widziałem ją dzisiaj przed godziną dziewiątą w hali treningowej. Miała dotrzeć tutaj, co przypuszczalnie zajęłoby jej ok. 20 minut i poczekać na mnie. Po powrocie znalazłem tylko to.

Dokończył, wskazując miejsce, gdzie znajdowała się czerwona substancja. Nie potrafił nazwać jej po imieniu. Wciąż łudził się, że nie ma nic wspólnego z krwią. Komisarz ociężale podniósł się z siedzenia i zagwizdał, znalazłszy się tuż nad wskazanym obszarem.

- Ile czasu minęło od zaginięcia?

Kontynuował przesłuchanie, zapełniając puste strony nienagannym pismem.

- Maksymalnie sześć godzin.

Funkcjonariusz pokręcił głową w zamyśleniu.

- Poniekąd ma pan szczęście, że dziewczę upuściło trochę krwi. W przeciwnym razie nie mógłbym wszcząć śledztwa a tempie natychmiastowym.

Jego ton i słownictwo doprowadzało Uwe do szału, ale zdawał sobie sprawę, że prawdopodobnie w rękach tego człowieka spoczywa los Nicole. Jego los.

- Mógłby pan podać podstawowe dane zaginionej? Może posiada pan jej zdjęcie?

W tym momencie zorientował się, że nie zna nawet jej dokładnych danych osobowych, o zdjęciu nie wspominając.

- Nicole Neumann, lat dwadzieścia cztery. Ostatnie miejsce zamieszkania to Szwecja.

Lennart spojrzał na niego wzrokiem, który miał zachęcić do podzielenia się większą ilością informacji.

- To wszystko.

Odparł apatycznie.

- Jacyś krewni na miejscu?

- Wuj, Guðmundur Gðmundsson.

- Brzmi dość specyficznie.

Skomentował.

- Islandczyk.

Wytłumaczył Uwe.

- Podsumowując: zaginęła kobieta o niemieckim nazwisku, pochodząca ze Szwecji, blisko spokrewniona z Islandczykiem.

Komisarz znowu pokręcił głową i uśmiechnął się ironicznie. Uwe zacisnął rękę w pięść, próbując opanować frustrację.

- Proszę wybaczyć mi nadmierny cynizm. Lata pracy pozbawiły mnie emocjonalnego podejścia do sprawy.

Policjant zwrócił się do mężczyzny, zauważywszy jego gest.

- Nie da się ukryć.

Westchnął.

- Za dziesięć minut będzie tu moja ekipa, żeby pobrać próbki. Z panem chcę się zobaczyć raz jeszcze na komisariacie, w celu złożenia bardziej szczegółowych zeznań.

Poprosił jeszcze o kilka numerów do osób, które były Nicole najbliższe, po czym zamknął swój notes i zniknął za drewnianymi drzwiami. Uwe oparł się o ścianę i w milczeniu obserwował złożoną na pół kartkę z ciągiem cyfr, które miały mu wyjaśnić sytuację. Nie czekał z podjęciem decyzji zbyt długo, gdyż wiedział, że każda sekunda miała teraz ogromne znaczenie. Skopiował numer sprawdzając, czy nie popełnij błędu, po czym wsłuchał się w miarowy sygnał oczekiwania.

- Halo?

Odezwał się prawie natychmiast męski głos.

- On wrócił po Nicole.

Wypalił bez namysłu, podkreślając pierwsze słowo...

.........................................................................................................................................................................

          Przepraszam za długą nieobecność, ale miałam problemy z dostępem do internetu. Obiecuję, że szybko nadrobię zaległości w komentarzach i rozdziałach ;)