You belong with me.

          Kobieta napawała się przepiękną pogodą, nieco oszołomiona jeszcze wrażeniami zeszłej nocy. Przestępując z nogi na nogę, niczym mała dziewczynka, uśmiechała się do samej siebie, nucąc jedną z piosenek z dzieciństwa.

- Nicole?

Usłyszała za sobą znajomy głos. Automatycznie obróciła się na pięcie i stanęła tuż naprzeciw postawnego bruneta.

- Andy, jak miło znów Cię widzieć.

Przywitała się, ofiarowując rozmówcy buziaka w policzek.

- Skąd tak dobry nastrój?

Spytał zaciekawiony.

- To na Twój widok.

Puściła mu oko.

- Widzę, że jesteś dzisiaj bardzo tajemnicza. W takim razie nie będę Cię więcej maglował, ale może znajdziesz czas na kawę w…może czwartek?

- Z przyjemnością.

- Zatem do zobaczenia.

- Do zobaczenia.

Machnęła mu ręką na pożegnanie i kontynuowała upajanie się sprzyjającą atmosferą. Po chwili znowu została wytrącona z rozważań, tym razem w jej torebce odezwał się dzwonek, obwieszczający przychodzące połączenie.

- Tak, słucham?

Odebrała bez spoglądania na wyświetlacz.

- Skąd taki oficjalny ton?

Po drugiej stronie odezwała się Christine.

- W czym mogę Ci pomóc?

Kontynuowała urzędową pogawędkę.

- Na dobry początek mogłabyś mi wyjaśnić twoje, przepraszam, wasze zniknięcie.

Nicole zaśmiała się do słuchawki.

- Nie tak szybko moja droga.

Christine przybrała ton starszej siostry.

- Spacerowaliśmy, rozmawialiśmy.  Nic szczególnego.

- I myślisz, że ja w to uwierzę?

Przerwała jej przyjaciółka.

- Christie, zapytaj Uwe – może on powie ci więcej. Do usłyszenia!

Nicole rozłączyła się bez większych wyrzutów sumienia i podążyła w stronę obranego celu.

Dotarcie do jego mieszkania zabrało jej ponad pół godziny. Nie narzekała – wnętrze wprawiło ją w osłupienie, a widok zza okna nagradzał wszelkie nieudogodnienia, które musiała znieść w trakcie podróży.

- Ktoś się tu ładnie urządził.

Powiedziała do siebie pod nosem, odkładając klucze na kuchenny blat. Jeszcze chwile wpatrywała się w krajobraz z szklaną taflą, gdy niespodziewanie usłyszała za sobą kroki.

- Znowu się spotykamy.

Rozpoczęła rozmowę postać, wyłaniająca się ze swojego ukrycia. Nicole nie odważyła się odwrócić. Jest ciało przeszły zimne dreszcze.

- Wiedziałam, że po mnie wrócisz.

Odrzekła, ukrywając przerażenie.

- Nie wiedziałam tylko, że tak szybko.

Dodała wciąż stojąc tyłem. Postać nie odpowiedziała. Zbliżyła się na odległość kilku centymetrów i szepnęła jej do ucha:

- Zawsze do mnie należałaś.

Chwilę później bezwładne ciało Nicole utonęło w ramionach mężczyzny, który pozbawił ją przytomności używając chloroformu.