Unpredictable meeting.

          Gość Uwe opierał się przez chwilę o drewniane drzwi, próbując zapanować nad bijącym sercem. Pamiętał o wskazówce funkcjonariusza a propos opuszczania mieszkania, ale potrzeba wydostania się na zewnątrz była silniejsza. Z nonszalancją zarzucił na siebie luźną bluzę, przekręcił klucz w zamku i pomaszerował w stronę najbliższego parku. Piękna pogoda kłóciła się z jego ponurym samopoczuciem. Nieobecnym wzrokiem lustrował otoczenie, mijając elegancko ubranych biznesmenów, matki, w rozciągniętych dresach, które ganiały za swoimi pociechami oraz staruszki przesiadujące całe dnie na ławeczkach i karmiące oswojone wiewiórki i gołębie. Ich twarze były zmęczone, ale roziskrzone oczy zdradzały wewnętrzną radość i spokój, których przyczyną mogła być podwyżka w pracy, pierwsze kroki dziecka, bądź możliwość obserwowania tych wszystkich wydarzeń przez pryzmat własnych doświadczeń.  Tylko on pozostawał obojętny na piękno tego świata.

- Przepraszam, czy mogłabym prosić o autograf?

Z rozmyślań wyrwał go podekscytowany, kobiecy głos.

- Ach..tak, oczywiście.

Odparł apatycznym tonem i automatycznie podpisał podetkniętą mu kartkę papieru.

- Zobacz, to Kim Andersson!

Za plecami usłyszał piskliwy komentarz. W przeciągu kilku sekund otoczyło go spore grono fanów. Każdy prosił o podpis, zdjęcie. Ludzie zaczęli się przepychać, krąg systematycznie się kurczył, pozbawiając go jakiejkolwiek przestrzeni. Z trudnością łapał każdy oddech. Spanikował. Cofnął się gwałtownie i puścił biegiem wzdłuż najbliższej uliczki. niespokojnie odwracał się za siebie w obawie, że ktoś mógł za nim podążać.

- Cholera!

Niespodziewanie wylądował na soczystej i zielonej trawie w wyniku zdarzenia z nieokreślonym obiektem. Leżąc, uniósł głowę, żeby skontrolować sytuację. Zaledwie pół metra obok niego, w tej samej pozycji, znajdowała się długowłosa szatynka. W błyskawicznym tempie stanął na równe nogi i nachylił się nad poszkodowaną.

- Najmocniej przepraszam. Nic ci nie jest?

Wyciągnął do niej rękę. Dziewczyna podniosła wzrok i skorzystała z pomocy. Stanąwszy z nim na równi, odchyliła usta i niemalże bezgłośnie zapytała:

- Macie coś?

Mężczyzna przecząco pokiwał głową.

- Miło Cię widzieć, Christine. Żałuję tylko, że w takich okolicznościach.

Kobieta objęła ramię ręką i nerwowo je potarła.

- Wybieram się właśnie do Uwe.

- Jest w kostnicy.

Christine aż podskoczyła.

- Jak to?!

- Znaleziono zwłoki kobiety, które mogą należeć do Nicole.

W chwili wypowiadania tych słów, słona łza zrosiła mu policzek.

- O mój Boże…

Szatynka przysłoniła usta dłonią i zaczęła płakać. Mężczyzna objął ją silnym ramieniem i wspólnie zaczęli podążać w stronę domu Gensheimera.

To było coś, o czym marzyła od dawna. Niepowtarzalna okazja, żeby pozbyć się Nicole ze swojego życia. Nie miała konkretnego planu, ale wiedziała, że zespół jej ojca jest zdolny i nie raz wyciągał ludzi spod ziemi. Potrzebowała więc kogoś, kto utrudniałby śledztwo na każdym kroku. Na myśl przychodziła jej tylko jedna osoba – Lennart. Czy zdoła go jeszcze raz zmanipulować? Nie była pewna. Zbyt wiele razem przeszli. W dodatku miał inne zobowiązania, jak chociażby 5-letnia Lea, jego córeczka, której matkę porzucił właśnie dla Sophie, za co prawdopodobnie pluł sobie teraz w brodę.

- Lucia, na miłość boską!

Donośny głos jej ojca wstrząsnął nagle całym domem.  Chwilę później na schodach słychać było żwawe kroki jej matki.

- O co chodzi?

Zapytała , stanąwszy w progu gabinetu.

- Tyle razy powtarzałem ci, wścibska kobieto, że masz nie grzebać w moich dokumentach.

Wytłumaczył podirytowanym tonem.

- Prawdziwy policjant. Same oskarżenia.

Obruszyła się.

- Co mnie podkusiło mnie, żebym ożenił się z Włoszką.

Teatralnie przewrócił oczami.

- Va a cagare! [idź do diabła]

Syknęła w odpowiedzi, zdzieliła go trzymaną w dłoniach ścierką i powróciła do domowych obowiązków.

- Cholera!

Oprzytomniała nagle Sophie.

- Jak ja teraz podrzucę tam te papiery?

W tym samym momencie usłyszała dzwonek telefonu ojca i odetchnęła z ulgą. Opuścił gabinet i wyszedł na taras, zapalając w międzyczasie starą fajkę. Na palcach przemierzyła schody i wcisnęła niepozorną teczkę między encyklopedię i album ze zdjęciami.  Przymknąwszy drzwi, sięgnęła do kieszeni i wybrała numer telefonu.

- Tak?

Odezwał się zachrypnięty głos po drugiej stronie.

- Len, spotkajmy się dzisiaj w naszej kawiarni.

- Lea jest u mnie, nie mogę się wyrwać.

- Bardzo mi zależy. Zabiorę ci zaledwie godzinę.

Rozmówca zastanawiał się chwilę.

- Wpadnij do mnie o dziewiątej.

- Dzięki.

Pospiesznie zakończyła połączenie i nerwowo zerknęła na zegarek. Miała dwie godziny na zrobienie z siebie bóstwa. Zaczęła od ułożenia lśniących włosów w zgrabne pukle. Wytuszowała rzęsy, musnęła policzki różem, a na usta nałożyła szkarłatną szminkę. Wybór stroju nie był prosty, ale ostatecznie zdecydowała się na dopasowaną, czarną sukienkę, która podkreślała jej zgrabną sylwetkę. Na nogi wciągnęła czarne pończochy, założyła czarne szpilki i chwyciwszy torebkę, opuściła dom. Zaledwie 10 minut później stała pod drzwiami mieszkania Lennarta. Delikatnie zapukała i nasłuchiwała kroków, które świadczyłyby o zbliżającym się gospodarzu. Otworzyła jej szczupła postać, której zmęczenie rysowało się na twarzy. Jedynym przejawem aktywności był, stale ten sam, błysk w oku, który zachęcił Sophie do działania.

- Len…brakowało mi cię.

Kobieta objęła jego twarz dłońmi i złożyła na ustach pocałunek. Mężczyzna stał nieruchomo, ale po chwili odwzajemnił pieszczoty Sophie….

- Zawsze kończy się tak samo.

Szepnął do siebie Lennart, budząc się rankiem obok kochanki. 


................................................................................................................................
Wybaczcie za wszechobecną biel, ale mój edytor ma mnie dzisiaj gdzieś...