Unpredictable meeting.

          Gość Uwe opierał się przez chwilę o drewniane drzwi, próbując zapanować nad bijącym sercem. Pamiętał o wskazówce funkcjonariusza a propos opuszczania mieszkania, ale potrzeba wydostania się na zewnątrz była silniejsza. Z nonszalancją zarzucił na siebie luźną bluzę, przekręcił klucz w zamku i pomaszerował w stronę najbliższego parku. Piękna pogoda kłóciła się z jego ponurym samopoczuciem. Nieobecnym wzrokiem lustrował otoczenie, mijając elegancko ubranych biznesmenów, matki, w rozciągniętych dresach, które ganiały za swoimi pociechami oraz staruszki przesiadujące całe dnie na ławeczkach i karmiące oswojone wiewiórki i gołębie. Ich twarze były zmęczone, ale roziskrzone oczy zdradzały wewnętrzną radość i spokój, których przyczyną mogła być podwyżka w pracy, pierwsze kroki dziecka, bądź możliwość obserwowania tych wszystkich wydarzeń przez pryzmat własnych doświadczeń.  Tylko on pozostawał obojętny na piękno tego świata.

- Przepraszam, czy mogłabym prosić o autograf?

Z rozmyślań wyrwał go podekscytowany, kobiecy głos.

- Ach..tak, oczywiście.

Odparł apatycznym tonem i automatycznie podpisał podetkniętą mu kartkę papieru.

- Zobacz, to Kim Andersson!

Za plecami usłyszał piskliwy komentarz. W przeciągu kilku sekund otoczyło go spore grono fanów. Każdy prosił o podpis, zdjęcie. Ludzie zaczęli się przepychać, krąg systematycznie się kurczył, pozbawiając go jakiejkolwiek przestrzeni. Z trudnością łapał każdy oddech. Spanikował. Cofnął się gwałtownie i puścił biegiem wzdłuż najbliższej uliczki. niespokojnie odwracał się za siebie w obawie, że ktoś mógł za nim podążać.

- Cholera!

Niespodziewanie wylądował na soczystej i zielonej trawie w wyniku zdarzenia z nieokreślonym obiektem. Leżąc, uniósł głowę, żeby skontrolować sytuację. Zaledwie pół metra obok niego, w tej samej pozycji, znajdowała się długowłosa szatynka. W błyskawicznym tempie stanął na równe nogi i nachylił się nad poszkodowaną.

- Najmocniej przepraszam. Nic ci nie jest?

Wyciągnął do niej rękę. Dziewczyna podniosła wzrok i skorzystała z pomocy. Stanąwszy z nim na równi, odchyliła usta i niemalże bezgłośnie zapytała:

- Macie coś?

Mężczyzna przecząco pokiwał głową.

- Miło Cię widzieć, Christine. Żałuję tylko, że w takich okolicznościach.

Kobieta objęła ramię ręką i nerwowo je potarła.

- Wybieram się właśnie do Uwe.

- Jest w kostnicy.

Christine aż podskoczyła.

- Jak to?!

- Znaleziono zwłoki kobiety, które mogą należeć do Nicole.

W chwili wypowiadania tych słów, słona łza zrosiła mu policzek.

- O mój Boże…

Szatynka przysłoniła usta dłonią i zaczęła płakać. Mężczyzna objął ją silnym ramieniem i wspólnie zaczęli podążać w stronę domu Gensheimera.

To było coś, o czym marzyła od dawna. Niepowtarzalna okazja, żeby pozbyć się Nicole ze swojego życia. Nie miała konkretnego planu, ale wiedziała, że zespół jej ojca jest zdolny i nie raz wyciągał ludzi spod ziemi. Potrzebowała więc kogoś, kto utrudniałby śledztwo na każdym kroku. Na myśl przychodziła jej tylko jedna osoba – Lennart. Czy zdoła go jeszcze raz zmanipulować? Nie była pewna. Zbyt wiele razem przeszli. W dodatku miał inne zobowiązania, jak chociażby 5-letnia Lea, jego córeczka, której matkę porzucił właśnie dla Sophie, za co prawdopodobnie pluł sobie teraz w brodę.

- Lucia, na miłość boską!

Donośny głos jej ojca wstrząsnął nagle całym domem.  Chwilę później na schodach słychać było żwawe kroki jej matki.

- O co chodzi?

Zapytała , stanąwszy w progu gabinetu.

- Tyle razy powtarzałem ci, wścibska kobieto, że masz nie grzebać w moich dokumentach.

Wytłumaczył podirytowanym tonem.

- Prawdziwy policjant. Same oskarżenia.

Obruszyła się.

- Co mnie podkusiło mnie, żebym ożenił się z Włoszką.

Teatralnie przewrócił oczami.

- Va a cagare! [idź do diabła]

Syknęła w odpowiedzi, zdzieliła go trzymaną w dłoniach ścierką i powróciła do domowych obowiązków.

- Cholera!

Oprzytomniała nagle Sophie.

- Jak ja teraz podrzucę tam te papiery?

W tym samym momencie usłyszała dzwonek telefonu ojca i odetchnęła z ulgą. Opuścił gabinet i wyszedł na taras, zapalając w międzyczasie starą fajkę. Na palcach przemierzyła schody i wcisnęła niepozorną teczkę między encyklopedię i album ze zdjęciami.  Przymknąwszy drzwi, sięgnęła do kieszeni i wybrała numer telefonu.

- Tak?

Odezwał się zachrypnięty głos po drugiej stronie.

- Len, spotkajmy się dzisiaj w naszej kawiarni.

- Lea jest u mnie, nie mogę się wyrwać.

- Bardzo mi zależy. Zabiorę ci zaledwie godzinę.

Rozmówca zastanawiał się chwilę.

- Wpadnij do mnie o dziewiątej.

- Dzięki.

Pospiesznie zakończyła połączenie i nerwowo zerknęła na zegarek. Miała dwie godziny na zrobienie z siebie bóstwa. Zaczęła od ułożenia lśniących włosów w zgrabne pukle. Wytuszowała rzęsy, musnęła policzki różem, a na usta nałożyła szkarłatną szminkę. Wybór stroju nie był prosty, ale ostatecznie zdecydowała się na dopasowaną, czarną sukienkę, która podkreślała jej zgrabną sylwetkę. Na nogi wciągnęła czarne pończochy, założyła czarne szpilki i chwyciwszy torebkę, opuściła dom. Zaledwie 10 minut później stała pod drzwiami mieszkania Lennarta. Delikatnie zapukała i nasłuchiwała kroków, które świadczyłyby o zbliżającym się gospodarzu. Otworzyła jej szczupła postać, której zmęczenie rysowało się na twarzy. Jedynym przejawem aktywności był, stale ten sam, błysk w oku, który zachęcił Sophie do działania.

- Len…brakowało mi cię.

Kobieta objęła jego twarz dłońmi i złożyła na ustach pocałunek. Mężczyzna stał nieruchomo, ale po chwili odwzajemnił pieszczoty Sophie….

- Zawsze kończy się tak samo.

Szepnął do siebie Lennart, budząc się rankiem obok kochanki. 


................................................................................................................................
Wybaczcie za wszechobecną biel, ale mój edytor ma mnie dzisiaj gdzieś...

Forest.

          Połączenie szybko się zerwało, ale po chwili skrzynka odbiorcza poinformowała o nowej wiadomości: „Nie szukajcie mnie. Musiałam się stąd wyrwać”.

Christie oniemiała. Jeszcze raz przeanalizowała każde słowo, zmrużyła oczy, wydęła usta i z błyskiem w oku mruknęła do samej siebie.

-Dobry chwyt, ale nie na tyle, żeby mnie nabrać.

- Już czas!

Zawołał śpiewnym głosem, przekraczając próg klitki.

- Pakuj się!

Dopowiedział równie wesołym tonem.

- Może mnie  wyręczysz, potniesz na kawałki i najzwyczajniej w świecie zapakujesz do walizki, którą potem wyślesz moim bliskim?

Zapytała ironicznie.

- Jak zwykle nie potrafisz trzymać języka za zębami. Już niedługo zamknę Ci te usteczka raz na zawsze.

W odpowiedzi przewróciła podpuchniętymi oczami i przeczesała rozczochrane włosy palcami.

Może nie powinna wdawać się z nim w dyskusję? W gruncie rzeczy szkodziła samej sobie, jednak biorąc pod uwagę okoliczności, czy jej los mógł jeszcze przybrać inny bieg? Była na straconej pozycji i poniekąd się z tym pogodziła. Teraz pozostała jej tylko walka o godność do ostatniego dnia tej paskudnej resztki życia. Obiecała sobie, że wytrwa w tym postanowieniu, nawet gdyby kosztowało ją o wiele więcej bólu, niż pierwotnie przygotował dla niej oprawca.

- A teraz wstawaj, przygotowałem dla ciebie coś specjalnego.

Niemalże przyklasnął samemu sobie, wypowiadając te słowa.

Nicole podniosła się z zacienionego kątka i stanęła tuż przy postawnym mężczyźnie.

- „Psychopata o twarzy Apollina” pomyślała i wzięła głęboki oddech.

Otworzył przed nią drzwi, zachowując maniery dżentelmena i pozwolił roztopić się jej dziennym świetle. Kobieta mrużyła oczy, które zachodziły jej łzami pod wpływem drażniących promieni, z którymi nie miała styczności od dłuższego czasu. Położył jej sporych rozmiarów dłonie na ramionach, co spowodowało, że przeszedł ją dreszcz, i zaczął prowadzić w stronę bujnego lasu, w którym jej egzystencja miała dobiec końca.

W tym samym czasie…

-Yvonne , jestem już zmęczona. Możemy wracać do domu?

Łagodny wiatr niósł rozdrażniony głos drobnej postaci przez rozłożyste wzgórza.

- Jeszcze tylko kilka ujęć, obiecuję.

Czarnowłosa kobieta nawet na chwilę nie odwróciła się w stronę rozmówczyni, zaciekle rejestrując świat przez obiektyw aparatu.

- Spójrz…

Szepnęła po chwili, jakby w obawie, że może spłoszyć obiekt swojej obserwacji. Przykucnęła w wysokiej trawie i wskazała palcem dwie przemieszczające się sylwetki, usytuowane na tle lasu.

- Tego mi właśnie było trzeba.

Powiedziała, tym razem do samej siebie i ponownie przyłożyła sprzęt do twarzy.  Towarzyszka nie podzielała jej entuzjazmu. Skubiąc trawę, analizowała swoje nieudane życie uczuciowe.

- Wielkie mi rzeczy.

Zagaiła po chwili.

- Obejmująca się para, która wybiera się na romantyczny spacer.

Po tych słowach wykonała gest sugerujący, że zbiera jej się na wymioty.

- Wielkie czy nie, ale od nich zależy moja pensja.

Kobieta poklepała przyjaciółkę po plecach i obydwie ruszyły w stronę samochodu, który znajdował się po drugiej stronie zbocza, znikając z linii horyzontu .

Uwe nasłuchiwał stłumionych odgłosów, które dochodziły z korytarza. Władczy głos niezapowiedzianego gościa zmobilizował go do powstania z miejsca i ruszenia w stronę drzwi. Wiedział bowiem, że po raz kolejny ma do czynienia z funkcjonariuszem policji.

- Matthias Edinger.

Wylegitymował się mężczyzna.

- O co chodzi?

Blondyn przestąpił z nogi na nogę, a jego zielone oczy jakby posmutniały. Uwe zaniepokoił się jego postępowaniem, ale zachowanie zimnej krwi stało się jego nadrzędnym celem.

- Znaleźliśmy zwłoki kobiety kilka kilometrów za miastem. Istnieje duże prawdopodobieństwo, że mogą należeć do zaginionej. Chcielibyśmy, żeby pojechał pan z nami i je zidentyfikował. Czy to będzie możliwe?

- Przez chwilę Uwe nie był w stanie się poruszyć. Funkcjonariusz spojrzał na niego współczującym wzrokiem i dodał:

- Będę czekał na dole, w radiowozie.

Obrócił się i szybkim krokiem pokonał odległość, jaka dzieliła go od windy. Drzwi mieszkania zatrzasnęły się.

- Zostań. Lennart mówił, że ktoś zawsze powinien czekać na nią w mieszkaniu.

Odezwał się po chwili tonem, który zdradzał zdenerwowanie.

- Jesteś pewny, że dasz radę?

W odpowiedzi kiwnął głową. Zarzucił na siebie kurtkę i, w ślad za policjantem, opuścił mieszkanie.

Przez całą drogę nękał go obraz Nicole ze skórą cienką jak papier, zapadniętymi oczami i sinymi ustami. Ręce trzęsły mu się ze strachu przed tym, co zaraz miał zobaczyć. Czy kiedykolwiek będzie jeszcze tym samym człowiekiem po tak drastycznym doświadczeniu? Na to pytanie nikt nie znał odpowiedzi.

Po jakimś czasie dotarli na miejsce. W błyskawicznym tempie opuścili samochód i udali się w stronę śnieżnobiałych drzwi na poziomie piwnicy, do których prowadziły starannie odlane, betonowe schody. Matthias nacisnął klamkę, rozejrzał się na prawo i lewo, kiwając przy tym głową i witając się ze współpracownikami. Szli długim, wąskim korytarzem, którego ściany pokrywała zielonkawa farba. Śmierć unosiła się tu w powietrzu, drwiąc z planów i marzeń zwykłych śmiertelników. Brutalnie wdzierała się w nozdrza, mącąc w głowach swym słodkawym zapachem. Już tylko kilka kroków dzieliło go od poznania prawdy.  Tym razem Uwe wyciągnął rękę i nacisnął metalową klamkę, srebrnych drzwi, przed którymi przystanęli. W pomieszczeniu panowało przenikliwe zimno, a na środku znajdowała się denatka, nakryta jedynie białym prześcieradłem. Patolog złapał dłońmi krańce materiału i na znak Gensheimera skrupulatnie odsłaniał każdy centymetr ciała…

Cigarette.

          Cała sterta zdjęć Nicole wyślizgnęła się na podłogę, pociągając za sobą spisane zeznania świadków. Jej uwadze nie umknęło nazwisko Gensheimera, które górowało na niedługiej liście.

-„Cholera jasna, co to jest?”

Przemknęło jej w myślach. W błyskawicznym tempie pozbierała rozrzucone materiały i z teczką przyciśniętą do piersi, wymknęła się z gabinetu i popędziła do swojego pokoju na piętrze. Rozłożywszy starannie wszystkie materiały na łóżku, które znajdowało się w centrum pomieszczenia, zaczęła czytać na głos.

-…w wyniku potwierdzenia zgodności DNA poszukiwanej z DNA krwi znalezionej na miejscu badaniami laboratoryjnymi , istnieje przypuszczenie popełnienia morderstwa.

Dokończyła.

- Morderstwa?!

Krzyknęła nieostrożnie, po czym przysłoniła usta ręką, w obawie, że ktoś mógł ją usłyszeć.

Najchętniej zadzwoniłaby teraz do Uwe, ale wiedziała, że na jaw wyjdą jej wszystkie kłamstwa. Jej honor jej na to nie pozwolił. Żałowała tylko, że jej ojciec na zajmuje się tą sprawą na własną rękę. Nienawidziła Lennarta, budził w niej obrzydzenie, ale w towarzystwie ojca musiała grać. Nikt przecież nie wiedział, że łączyło ich coś więcej, niż przelotna znajomość.

Uwe i nieznajomy od kilku godzin dzielili się faktami, które w mniejszym lub większym stopniu mogłyby pomóc w śledztwie.

- „W sumie…jaki tam nieznajomy?”

Rozmyślał Uwe.

-„ Kto by pomyślał, że spotkamy się w innym miejscu, niż na boisku?”

Zmierzył bruneta wzrokiem. Ten uśmiechnął się pod nosem, co było jedynym pozytywnym akcentem dzisiejszego dnia.

- Pewnie zastanawiasz się teraz nad osobliwością całej tej sytuacji?

W chwili wypowiadania tych słów podniósł głowę i spotkał wzrok Gensheimera.

- Zdecydowanie. Myślałem, że to koniec niespodzianek, a tu…Ty.

- Nie powiem, też byłem zaskoczony, ale może to lepiej? Coś nas łączy. Mamy wspólny przedmiot kultu.  Okazało się, że dzielimy nawet kobietę. Hmm…wiesz, co miałem na myśli.

- Niekoniecznie, ale chętnie się dowiem, co powinienem mieć.

Uwe oparł głowę na dłoni i z zainteresowaniem przyglądał się rozmówcy.

- Więc Nicole nie wspominała…

Zamyślił się mężczyzna.

- Cóż…nie miała na to zbyt dużo czasu.

Gensheimer pokręcił głową i wziął głęboki oddech.

- Może trochę nie na miejscu, ale, jak pewnie przypuszczasz, byliśmy razem.

- Wtedy też? Za pierwszym razem?

Mężczyzna przytaknął.

- Mam do siebie ogromne wyrzuty. Powinienem wiedzieć, co robić, jak ją znaleźć, jak znaleźć tego sukinsyna.

Na chwilę ukrył twarz w dłoniach.

- Wiesz, jak ja się czuję? Wyparowuje osoba, którą dopiero co odzyskałem, znajduję krew na dywanie, dostaję numer do obcego faceta, który potem okazuje się być…

Nie zdążył dokończyć zdania, gdyż właśnie w tym momencie rozległ się donośny dzwonek do drzwi. Przez chwilę żaden z nich się nie poruszył.

-Otworzysz?

Zapytał Uwe.

Christine siedziała oparta o ścianę, obejmując dłońmi kubek ze świeżo zaparzoną kawą i beznamiętnie wpatrywała się w okno.

- Daj spokój, zrobiłaś naprawdę wiele w tej sprawie.

Patrick  przykucnął tuż przy kobiecie i oparł podbródek o jej ramię.

- Wiele, ale nie wszystko, co mogłabym zrobić.

Wypowiadając te słowa, nie poruszyła się ani o milimetr.

- Co u niego?

Odwróciła się nagle, nie kryjąc łez w oczach.

- Nie przychodzi na treningi. Jest przerażony i skołowany, ale udaje silnego, żeby nikogo dodatkowo nie obarczać.

- Cały Uwe. Zawsze zamknięty w sobie, zawsze dba tylko o innych, zapominając o sobie.

Christie wtuliła głowę w ramię mężczyzny. Ten nie pozostał jej dłużny. Objął drobną postać ramionami i złożył pocałunek na czubku głowy.

- Chyba się do niego wybiorę. Pójdziesz ze mną?

Zapytał po chwili.

- Musisz iść na trening. Guðmundsson na pewno liczy na Twoją obecność, sam jest pewnie roztrzęsiony. Ja odwiedzę Uwe.

- W takim razie czas na mnie.

Ich uścisk się rozluźnił. Patrick pochwycił zawsze gotową torbę ze strojem, a Christine, oparłszy się o parapet kuchennego okna, odpaliła papierosa.  

Przez okno obserwowała Patricka ruszającego z podjazdu. Delikatnie strzepnęła popiół do popielniczki i zaciągnęła się miętową esencją. W tym momencie usłyszała dzwonek telefonu. Kiedy chwyciła go w ręce nie mogła uwierzyć własnym oczom. Na wyświetlaczu pojawił się numer Nicole…

It's me again.

          Tak, to znowu ja + moja pełna epitetów, porównań i przymiotników gadka, która do niczego nie prowadzi. No dobrze, tym razem uczynię wyjątek i od razu przejdę do rzeczy (a przynajmniej się postaram).  Ostatnimi czasy doszłam do wniosku, że potrzebuję miejsca, w którym mogę nakreślić swoją własną historię - ot, zwykłe przeżycia Homo sapiens w wirtualnym świecie. Tego bloga oczywiście nie mam zamiaru zawiesić, ale jeśli macie ochotę poznać mnie z nieco innej strony, zapraszam do mojej "spowiednicy", gdzie będę się zapewne udzielać dosyć często (gdzieś muszę zrzucić ciężar dnia codziennego).
Adres bloga to: www.at-night-i-write-about.blogspot.com - jak już pewnie zauważyliście, jest swoistym nawiązaniem do obecnego tworu. Zapraszam do lektury i obserwacji.

... i to właśnie zamierzam zrobić. ;)

In time.

Kochani czytelnicy,

Moje niekonwencjonalne pomysły sięgają obecnie apogeum, więc postanowiłam wystosować do Was list, w którym nieco nakreślę moją obecną sytuację. Jak większość blogów, w tym mój, powstał na zasadzie: „Mam trochę wolnego czasu, może wykorzystam swoją wyobraźnię i przeleję co nieco na papier?”. Tworzenie tego wszystkiego przyniosło mi niesamowicie dużo przyjemności, a przy okazji znalazłam miejsce, w którym mogłam dać ponieść się fantazji – nigdy nie spodziewałabym się takich rezultatów. W dodatku Wy – czarujący, komplementujący i tak cholernie utalentowani, że aż chciałoby się całymi dniami pławić się w waszych lekturach, które swoją drogą wielokrotnie mnie inspirowały. Wracając, bo w tytule nawiązuję przecież do czasu, ciągle mi go ubywa. Przecieka przez palce, chowa się pod stołem, ucieka oknem. Podsumowując: my nigdy nie tworzyliśmy zgranej pary. Czas jest indywidualistą, wolnym duchem, nie znosi ograniczeń, a ja? Ja mu się całe życie podporządkowuję. Wiecie co jest w tym wszystkim najgorsze? To jest toksyczny związek. Nie możemy się rozstać, ale razem egzystuje nam się po prostu paskudnie. Z tego względu, chciałabym Was prosić o wyrozumiałość. No wiecie, życie z kimś takim przysparza wiele kłopotów. Chciałabym regularnie dodawać nowe rozdziały, komentować Wasze wpisy na bieżąco, ale czasami ten egoista po prostu nie daje mi szans. Na koniec dodam jedno: w ten weekend rozdział pojawi się na pewno, a Wasze blogi zaleje fala komentarzy – bez względu na jego zdanie.

Connections.

            Minęło kilka dni od jej zaginięcia. Tak przynajmniej myślała. Dnie i noce zlewały się w jedno ze względu na otaczającą ją ciemność i środki nasenne, które były jej wmuszane. Zauważyła, że coraz lepiej orientuje się w przestrzeni, a niekiedy nawet rozpoznaje kształty przedmiotów, które były jej jedynym towarzystwem, kiedy on znikał. 

- „Może to tylko moje wyobrażenia?”

Pytała często samą siebie, wyciągając dłonie i próbując oswoić się z terenem. Najczęściej jednak wspominała ich ostatnie spotkanie, oparta o ścianę, kawałek po kawałku, dopasowując wszystkie elementy, dbając o każdy szczegół, jakby wierzyła, że dzięki temu znajdzie rozwiązanie dla obecnej sytuacji. Myliła się. Na końcu zawsze pojawiało się gorzkie rozczarowanie. Słone łzy spływały jej po policzkach, przynosząc chwilowe ukojenie i pozwalając odpłynąć w ramiona Morfeusza.

                 W słuchawce zapanowała chwilowa cisza, sygnalizująca niezręczność sytuacji.

- Z kim rozmawiam?

Odezwał się w końcu męski głos.

- Czy to ważne? Uwe. Uwe Gensheimer.

Rozmówca odetchnął z ulgą.

- Jestem taki naiwny. Dostałem ten numer i liczyłem na jakieś wyjaśnienia, ale widzę, że wszyscy świetnie bawicie się moim kosztem, kiedy ja tracę tak cenny czas.

Odparł Uwe nieco zirytowany.

- Ta rozmowa chyba nie ma głębszego sensu.

Podsumował.

- Cieszę się, że doszliśmy do porozumienia…

Gensheimer zerwał połączenie.

- … przylecę najbliższym samolotem.

Dokończył nieznajomy.

                Ostatnie tygodnie nie były dla Sophie najlepszym okresem w jej życiu. Wciąż nie mogła przywyknąć do myśli, że ona i Uwe nie są już parą.

- „Ciekawe, jak długo potrwa ta jego fascynacją słodką blondyneczką”.

Zastanawiała się na głos.

- „I kiedy mu się znudzi”.

Fakt, traktowała go czasem jak zabawkę, miłą odskocznię od szarej rzeczywistości, ale zdążyła się do niego przyzwyczaić. Nadał jej życiu stały rytm, a ona bardzo nie lubiła zmian. W dodatku ładnie razem wyglądali. Związek może nie powinien być rzeczą czysto estetyczną, ale nie mogłaby pokazywać się z byle kim. To nie tak, że nie ceniła jego wnętrza, ale jak mantrę powtarzała, że miło, kiedy drogie prezenty mają ładne opakowanie. Próbując zdusić w sobie rozczarowanie,  weszła do gabinetu ojca na palcach i cichutko zatrzasnęła za sobą drzwi. Nie lubił, kiedy ktoś kręcił się wśród jego prywatnych rzeczy, zwłaszcza, kiedy prowadził śledztwo, ale nadmierna ciekawość nigdy nie pozwalała Sophie na trzymanie się od tego pomieszczenia z daleka. Z sentymentem pogładziła ich wspólne fotografie, jeszcze z dzieciństwa, a potem spoczęła na ogromnym, skórzanym fotelu, z którego mogła obserwować ogród zachowany w angielskim stylu. Pozwoliła ostatnim promieniom słońca, wpadającym przez żaluzje, połaskotać się w podbródek, po czym zaczęła poszukiwania. Nie trwały one zbyt długo, gdyż w głównej szufladzie biurka dostrzegła nową teczkę. Delikatnie pociągnęła za sznurek i znieruchomiała…

 .......................................................................................................................................................

Taki skromny fragmencik, aby nadrobić braki ;)

Number.

- Komisarz Lennart Gross.

Przedstawił się mężczyzna wątłej postawy o przenikliwym spojrzeniu, pokazując lśniącą odznakę.

- Uwe Gensheimer.

Odpowiedział, podając mu rękę. Mężczyzna przekroczył próg pewnym krokiem i spoczął na pobliskim fotelu.

- Od czego chciałby pan zacząć?

Zapytał, wyjmując nieduży notes z wewnętrznej kieszeni płaszcza.

- Myślałem, że będę raczej udzielał odpowiedzi na pytania.

Zawiesił głos.

- Do czego niezwłocznie potrzebuję rysu historycznego sprawy.

Odparował niewysoki szatyn, drapiąc się po skroni.

- Ostatni raz widziałem ją dzisiaj przed godziną dziewiątą w hali treningowej. Miała dotrzeć tutaj, co przypuszczalnie zajęłoby jej ok. 20 minut i poczekać na mnie. Po powrocie znalazłem tylko to.

Dokończył, wskazując miejsce, gdzie znajdowała się czerwona substancja. Nie potrafił nazwać jej po imieniu. Wciąż łudził się, że nie ma nic wspólnego z krwią. Komisarz ociężale podniósł się z siedzenia i zagwizdał, znalazłszy się tuż nad wskazanym obszarem.

- Ile czasu minęło od zaginięcia?

Kontynuował przesłuchanie, zapełniając puste strony nienagannym pismem.

- Maksymalnie sześć godzin.

Funkcjonariusz pokręcił głową w zamyśleniu.

- Poniekąd ma pan szczęście, że dziewczę upuściło trochę krwi. W przeciwnym razie nie mógłbym wszcząć śledztwa a tempie natychmiastowym.

Jego ton i słownictwo doprowadzało Uwe do szału, ale zdawał sobie sprawę, że prawdopodobnie w rękach tego człowieka spoczywa los Nicole. Jego los.

- Mógłby pan podać podstawowe dane zaginionej? Może posiada pan jej zdjęcie?

W tym momencie zorientował się, że nie zna nawet jej dokładnych danych osobowych, o zdjęciu nie wspominając.

- Nicole Neumann, lat dwadzieścia cztery. Ostatnie miejsce zamieszkania to Szwecja.

Lennart spojrzał na niego wzrokiem, który miał zachęcić do podzielenia się większą ilością informacji.

- To wszystko.

Odparł apatycznie.

- Jacyś krewni na miejscu?

- Wuj, Guðmundur Gðmundsson.

- Brzmi dość specyficznie.

Skomentował.

- Islandczyk.

Wytłumaczył Uwe.

- Podsumowując: zaginęła kobieta o niemieckim nazwisku, pochodząca ze Szwecji, blisko spokrewniona z Islandczykiem.

Komisarz znowu pokręcił głową i uśmiechnął się ironicznie. Uwe zacisnął rękę w pięść, próbując opanować frustrację.

- Proszę wybaczyć mi nadmierny cynizm. Lata pracy pozbawiły mnie emocjonalnego podejścia do sprawy.

Policjant zwrócił się do mężczyzny, zauważywszy jego gest.

- Nie da się ukryć.

Westchnął.

- Za dziesięć minut będzie tu moja ekipa, żeby pobrać próbki. Z panem chcę się zobaczyć raz jeszcze na komisariacie, w celu złożenia bardziej szczegółowych zeznań.

Poprosił jeszcze o kilka numerów do osób, które były Nicole najbliższe, po czym zamknął swój notes i zniknął za drewnianymi drzwiami. Uwe oparł się o ścianę i w milczeniu obserwował złożoną na pół kartkę z ciągiem cyfr, które miały mu wyjaśnić sytuację. Nie czekał z podjęciem decyzji zbyt długo, gdyż wiedział, że każda sekunda miała teraz ogromne znaczenie. Skopiował numer sprawdzając, czy nie popełnij błędu, po czym wsłuchał się w miarowy sygnał oczekiwania.

- Halo?

Odezwał się prawie natychmiast męski głos.

- On wrócił po Nicole.

Wypalił bez namysłu, podkreślając pierwsze słowo...

.........................................................................................................................................................................

          Przepraszam za długą nieobecność, ale miałam problemy z dostępem do internetu. Obiecuję, że szybko nadrobię zaległości w komentarzach i rozdziałach ;)

He.

           Obudziła się z paraliżującą migreną na zimnej posadzce. Przez kilka sekund analizowała całą sytuację, nie mogąc zrozumieć tego, co się właśnie wydarzyło. Opierając rękę o udo, wyczuła lepką maź, która sączyła się z głębokiego rozcięcia na jej nodze. Całe szczęście adrenalina, buzująca w jej żyłach uśmierzała ból. Jej pole widzenia było ograniczone, gdyż całe pomieszczenie zalewała nieprzenikniona ciemność, którą zakłócała tylko niewielka poświata, próbująca przedrzeć się przez usytuowane naprzeciw drzwi.

- Czy coś ci się śniło?

Był tu razem z nią. Słyszała jego oddech, a oczyma wyobraźni widziała tryumfalny uśmiech, który gościł na jego twarzy w chwili wypowiadania tych słów.

- Dlaczego wróciłeś?

Odważyła się wciągnąć w konwersację.

- Widzisz, kochanie, nie lubię, kiedy moje trofea znikają.

- Jeszcze mnie nie oprawiłeś.

Syknęła, zaciskając pięści.

- To tylko kwestia czasu. Na razie napawam się tą chwilą, chłonę ją, rejestruję każdy szczegół.

Odpowiadał obojętnym tonem.

- Jak długo będziesz mnie tu trzymał?

- Kilka godzin, dni, lat…kto wie? Wiedz, że jesteś moją ulubienicą.

Kobieta wzięła głęboki oddech.

- Nie martw się, będzie bolało bardzo krótko.

Wycedził przez zęby, podnosząc się z miejsca. Złapał ją za podbródek i dodał:

- Miło znów Cię widzieć.

Chwilę później zatrzasnął za sobą drzwi, skazując Nicole na samotność w nieznanej bliżej przestrzeni. 

………………………………………………………………………………………………………………………….

Myślał o niej. Na treningu, w szatni, teraz. Wiedział, że znalazł bratnią duszę, kogoś, kto nada sens jego życiu, kto je ubarwi. Zamaszystym krokiem opuszczał halę, nie mogąc doczekać się ponownego spotkania. Wyobrażał ją sobie w swoim mieszkaniu: siedzącą na potężnej sofie z kubkiem ciepłej herbaty w szlafroku,  czytającą jego ulubione pozycje z domowej biblioteczki. Za każdym razem odgarniała swoje niesforne, blond kosmyki i uśmiechała się psotnie, jak rozrabiaka, który wyczekuje okazji do spłatania kolejnego figla.

Po drodze postanowił wstąpić do kwiaciarni. Znał ją krótko, ale wiedział, że uwielbia konwalie.

- „Drobne, delikatne…zupełnie jak ona”.

Pomyślał.

Po dziesięciu minutach stał tuż przed drzwiami, które prowadziły do jego apartamentu. Z bijącym sercem nacisnął klamkę i doznał szoku. W środku panowała zupełna pustka.

- Nicole!?

Krzyknął zdezorientowany. Nie usłyszał wyczekiwanej odpowiedzi. Kątem oka zauważył klucze, znajdujące się na blacie, które prawdopodobnie odłożyła.

- Nicole?!

Ponowił pytanie.

Jego wzrok przeszukiwał teraz skrupulatnie każdy centymetr powierzchni. Zrezygnowany oparł się o kanapę i zaniemówił. Na biszkoptowym dywanie rozciągała się sporych rozmiarów plama w szkarłatnym kolorze. Podszedł bliżej, nie mogąc uwierzyć w to, co właśnie zobaczył. Spanikowany biegał po całym mieszkaniu, otwierając drzwi do każdego pokoju, w nadziei, że za chwilę ją zobaczy i wszystko się wyjaśni. Pomylił się. W ekspresowym tempie wybrał alarmowy numer i zgłosił całą sytuację niejakiemu komisarzowi o imieniu Lennart, który obiecał natychmiastowe przybycie na miejsce. 

Czas oczekiwania dłużył mu się niemiłosiernie. Bał się ponownie spojrzeć w miejsce, gdzie znajdowała się krew. Prawdopodobnie jej, czego nie mógłby sobie wybaczyć. Postanowił zająć czymś ręce, a przy okazji zrobić to, co nieuniknione – poinformować przyjaciół.  Wydobył telefon z kieszeni i trzęsącą się ręką wybrał pierwszy numer.

- Witaj, Uwe.

Odezwała się osoba po drugiej stronie.

- Christine, mam złe wieści.

Zawiesił na chwilę głos.

- Zniknęła. Jedyny ślad, jaki po niej pozostał to…czerwona plama na moim dywanie.

Dokończył drżącym głosem.

- Christie, jesteś tam?

- To on.

Odpowiedziała grobowym tonem.

- Jaki „on”? O czym Ty mówisz?

Spytał wyraźnie zainteresowany.

- Wrócił po nią.

Christine ciągle odpowiadała zdawkowo.

- Kto? Musisz mi to powiedzieć.

Odrzekł zrozpaczonym tonem.

- Tylko jedna osoba może Ci teraz pomóc. Weź kartkę, długopis i notuj.

Uwe posłusznie wykonał polecenie i dał znać, że jest już gotowy.  Kobieta podyktowała mu numer i natychmiastowo zerwała połączenie.

-Cholera z wami wszystkimi!

Zaklął. W tym momencie rozległ się donośny dzwonek do drzwi. 

You belong with me.

          Kobieta napawała się przepiękną pogodą, nieco oszołomiona jeszcze wrażeniami zeszłej nocy. Przestępując z nogi na nogę, niczym mała dziewczynka, uśmiechała się do samej siebie, nucąc jedną z piosenek z dzieciństwa.

- Nicole?

Usłyszała za sobą znajomy głos. Automatycznie obróciła się na pięcie i stanęła tuż naprzeciw postawnego bruneta.

- Andy, jak miło znów Cię widzieć.

Przywitała się, ofiarowując rozmówcy buziaka w policzek.

- Skąd tak dobry nastrój?

Spytał zaciekawiony.

- To na Twój widok.

Puściła mu oko.

- Widzę, że jesteś dzisiaj bardzo tajemnicza. W takim razie nie będę Cię więcej maglował, ale może znajdziesz czas na kawę w…może czwartek?

- Z przyjemnością.

- Zatem do zobaczenia.

- Do zobaczenia.

Machnęła mu ręką na pożegnanie i kontynuowała upajanie się sprzyjającą atmosferą. Po chwili znowu została wytrącona z rozważań, tym razem w jej torebce odezwał się dzwonek, obwieszczający przychodzące połączenie.

- Tak, słucham?

Odebrała bez spoglądania na wyświetlacz.

- Skąd taki oficjalny ton?

Po drugiej stronie odezwała się Christine.

- W czym mogę Ci pomóc?

Kontynuowała urzędową pogawędkę.

- Na dobry początek mogłabyś mi wyjaśnić twoje, przepraszam, wasze zniknięcie.

Nicole zaśmiała się do słuchawki.

- Nie tak szybko moja droga.

Christine przybrała ton starszej siostry.

- Spacerowaliśmy, rozmawialiśmy.  Nic szczególnego.

- I myślisz, że ja w to uwierzę?

Przerwała jej przyjaciółka.

- Christie, zapytaj Uwe – może on powie ci więcej. Do usłyszenia!

Nicole rozłączyła się bez większych wyrzutów sumienia i podążyła w stronę obranego celu.

Dotarcie do jego mieszkania zabrało jej ponad pół godziny. Nie narzekała – wnętrze wprawiło ją w osłupienie, a widok zza okna nagradzał wszelkie nieudogodnienia, które musiała znieść w trakcie podróży.

- Ktoś się tu ładnie urządził.

Powiedziała do siebie pod nosem, odkładając klucze na kuchenny blat. Jeszcze chwile wpatrywała się w krajobraz z szklaną taflą, gdy niespodziewanie usłyszała za sobą kroki.

- Znowu się spotykamy.

Rozpoczęła rozmowę postać, wyłaniająca się ze swojego ukrycia. Nicole nie odważyła się odwrócić. Jest ciało przeszły zimne dreszcze.

- Wiedziałam, że po mnie wrócisz.

Odrzekła, ukrywając przerażenie.

- Nie wiedziałam tylko, że tak szybko.

Dodała wciąż stojąc tyłem. Postać nie odpowiedziała. Zbliżyła się na odległość kilku centymetrów i szepnęła jej do ucha:

- Zawsze do mnie należałaś.

Chwilę później bezwładne ciało Nicole utonęło w ramionach mężczyzny, który pozbawił ją przytomności używając chloroformu.

Surprise.

       Pierwsze promienie słońca wpadały do hali przez niewielkie okna, rozświetlając pogrążoną we śnie twarz Nicole. Złota poświata plątała się w jej włosach, rozlanych nierównomiernie na materacu i muskała skórę nagich ramion, zachęcając do pobudki.

Uwe przyglądał się całej scenie z odległości zaledwie kilkudziesięciu centymetrów, gładząc rozluźnioną rękę kobiety.

-Cholera!

Zaklął pod nosem, usłyszawszy otwierające się drzwi. Pod wpływem impulsu gwałtownie podniósł się z prowizorycznego łóżka i wciągnął  na siebie koszulkę, budząc przy tym kobietę. Na jakąkolwiek reakcję z jej strony zabrakło czasu, gdyż ciągu zaledwie kilku sekund do pomieszczenie wgramoliło się piętnastu wysokich i dobrze zbudowanych mężczyzn, przepełnionych energią i chęcią rozegrania prawdziwego meczu.  Na widok zaspanej pary wszyscy, jak jeden mąż, stanęli z szeroko rozpostartymi ustami, nie mogąc wykrztusić z siebie słowa.

-No dobra, panowie, koniec widowiska. Strój sam się nie założy.

Odważył się przerwać pewny siebie Patrick, puszczając w tym samym czasie oko do Nicole.

Kiedy cała grupka zniknęła z pola widzenia, brunet przykucnął na brzegu materaca.

-Pani psycholog trochę wczoraj pofolgowała.

Uśmiechnął się do niej sympatycznie.

-To wszystko przez was.

Łobuzersko wytknęła język.

-Ja bym raczej powiedział: ‘dzięki nim’.

Wtrącił Uwe, siadając za plecami kobiety i obejmując ją silnymi ramionami.

-Nie chcę psuć romantycznej atmosfery, ale zaraz zjawi się tu trener. Na waszym miejscu nie afiszowałbym się do tego stopnia.

Uwe pocałował Nicole w szyję, po czym zerwał się na równe nogi i pomógł jej wstać. Przy pomocy prowizorycznego parawanu, który odgrywał koc, ponownie założyła na siebie bordową sukienkę i w towarzystwie eskorty zaczęła podążać w stronę wyjścia. Sekundę przed naciśnięciem klamki Uwe przyparł ją do ściany i namiętnie pocałował.

-Za dwie godziny kończę trening, poczekasz na mnie w domu?

Zaproponował, wręczając klucze kobiecie. Skinęła tylko głową i zniknęła za potężnymi drzwiami.

........................................................................................................................................................................

 Dzisiaj krótko, gdyż przygotowuję coś specjalnego...do opowiadania wkradnie się wątek kryminalny. Co o tym sądzicie? Mam nadzieję, że się Wam spodoba. Obiecuję, że pojawi się jutro i będzie zadedykowany dwóm wspaniałym osobom ;). 

Rainy mood final part.

Jej twarz wykrzywił grymas bólu.

...

-Nicole!

Uwe natychmiast znalazł się przy jej boku.

-Poczekaj tu chwilę!

Krzyknął, po czym zniknął za jednymi z drzwi, które prowadziły do szatni.

-Raczej nie zamierzam się stąd ruszać.

Wycedziła przez ściśnięte zęby.

-No pięknie, niech mnie tu jeszcze zostawi na pastwę losu.

Ponownie odrzekła do samej siebie.

-Czy ktoś życzył sobie lodu?

Usłyszała głos, wydobywający się zza jej pleców.

-Przydałyby się jeszcze chusteczki na otarcie łez. Niezdarność znowu przezwyciężyła ambicje.

Podsumowała swój wyczyn sprzed kilku minut.

-Szło ci fantastycznie. Do momentu utraty kontaktu z rzeczywistością.

-Zdążyłam się przyzwyczaić.

Uwe kazał przytrzymać kobiecie woreczek z lodem, którym okładał stłuczone kolano, po czym ponownie rozpłynął się w powietrzu, w poszukiwaniu kolejnej niezbędnej rzeczy, która mogłaby przynieść Nicole ukojenie.

-A może po prostu byś tu ze mną posiedział? To byłoby całkiem budujące!

Krzyknęła w przestrzeń.

-Przybywam z odsieczą!

Uwe ciągnął za sobą sporych rozmiarów materac, w kolorze mdłego granatu, a przez ramię przerzucił śnieżnobiały ręcznik, kontrastujący z ciemnobrązowym kocem, trzymanym w dłoni.  Nicole próbowała dźwignąć się na rękach, ale mężczyzna powstrzymał ją, sprawnie przenosząc na matę.

-Cóż za profesjonalna obsługa.

Gwizdnęła cicho. W odpowiedzi Uwe okrył ją kocem i ponownie przyłożył lód do stratowanego miejsca.

-To całkiem zabawne.

Mówiła dalej.

-Urazy rzeczywiście są najzabawniejszą rzeczą na świecie.

-Nie o tym mówię. Dopiero teraz zorientowałam się, że grałam w koszulce Bieleckiego.

Uwe spojrzał na nią pytającym wzrokiem.

-Kiedyś to była miłość mojego życia. Niestety tylko platoniczna.

Uśmiechnęła się do swoich wspomnień.

-Myślę, że Karol byłby bardzo zadowolony z posiadania takiej fanki.

Odpowiedział, po czym zaniósł się gromkim śmiechem.

-Co w tym śmiesznego?

Obruszyła się teatralnie.

-Nic, zupełnie nic.

Mężczyzna poczuł lekkie ukłucie zazdrości. Na dłuższą chwilę zapanowała głucha cisza, która aż dzwoniła w uszach.

-Myślałam, że to nie zadziała.

-Mianowicie?

-Nasza znajomość.

Kobieta odgarnęła niesforny kosmyk w twarzy.

-Myślisz, że moglibyśmy zostać przyjaciółmi?

Dopowiedziała drżącym głosem.

-Przyjaciółmi?

Uwe przełknął ślinę.

-Tak.

Żadne z nich nie odważyło się spojrzeć drugiej osobie w oczy.

-Mhm.

Przytaknął.

-Cieszę się.

Kobieta obdarzyła go promiennym uśmiechem, odkładając na bok woreczek w lodem i przysuwając się na odległość zaledwie kilku centymetrów.  Pogładziła jego zaróżowiony policzek i przeczesała zmierzwione włosy.

-Dlaczego to robisz?

Nicole położyła mu palec na ustach. Mężczyzna ujął jej dłoń w swoją i spuścił nieco głowę.

-Nie potrafię tak.

Mruknął zrezygnowany.

-Nicole,ja…przewróciłaś moje życie do góry nogami.

Kobieta nadal wpatrywała się w jego brązowe oczy bez słowa.

-Myśl, że masz być tak blisko przez cały nadchodzący sezon, a ja…

Blondynka parsknęła śmiechem.

-I bądź tu poważny.

Dodał naburmuszonym tonem.

-…a Ty będziesz przy mnie.

Dokończyła za niego.

-Chciałbym być…bliżej.

Nicole nie odpowiedziała. Zsunęła z ramienia klubową koszulkę i przygryzła wargę. Uwe nie pozostał dłużny, obsypując jej szyję i dekolt tysiącem pocałunków. Kobieta przeczesywała jego włosy smukłymi palcami, rozkoszując się czułym gestem. Mężczyzna wsunął rękę pod jej spodenki, gładząc uda i przechylając jej sylwetkę tak, by po chwili znaleźć się tuż nad nią, opierając ciężar ciała na łokciu. Uwe z łatwością pozbył się swojej koszulki, po czym zaczął muskać wargami brzuch i biodra Nicole, podwijając nadmiar materiału, który się na nich znajdował. Jednym pociągnięciem rozwiązał sznurek i ściągnął przyduże szorty, odsłaniając jej długie nogi. W tym momencie Nicole przejęła inicjatywę i znalazła się na szczycie, obejmując okrakiem jego dobrze zbudowaną sylwetkę. Zdejmując koszulkę, rozpuściła złociste włosy, które rozlały się na jej szczupłych ramionach. Uwe próbował pozbyć się górnej części bielizny, nieudolnie manipulując haftkami na jej plecach. Blondynka pocałowała go, po czym rozpięła biustonosz, odsłaniając nieduży, ale kształtny biust.

-Nad tym jeszcze popracujemy.

Mruknęła mu do ucha.

-Nie mogę się doczekać…

.................................................................................................................................................................

Po prostu nie mogłam się powstrzymać ;).