Everything is going too fast.

Wieczór zapowiadał się dość nieciekawie, więc Gensheimer postanowił wrócić w miejsce, gdzie odbywała się obecnie największa impreza w Mannheim.

- Komuś przydałoby się kilka drinków, co?

Powiedział do siebie, zamykając dębowe drzwi, które do tej pory izolowały go od zgiełku świata zewnętrznego i codziennych problemów. Dom na poddaszu był jego prawdziwą oazą, miejscem, które przynosiło mu ukojenie w trudnych chwilach. Uwielbiał wpatrywać się w obłoki sunące za szklaną taflą okien, odpływając w słodką i upojną próżnię, gdzie dręczące myśli nie miały dostępu. Przestrzeń nie miała wtedy żadnych ograniczeń, a ściany rozpływały się w łagodną, rześką mgiełkę. W takich chwilach lubił rozmawiać ze samym sobą, toczyć zacięte dyskusje w swoim wnętrzu, które zwykle kwitował jednym zdaniem: ‘Jesteś cholernym szczęściarzem, przynajmniej pozornie’.

Po dotarciu na miejsce bezpośrednio udał się w stronę baru z nadzieją na wypicie czegoś mocniejszego.

Po drodze mijał rozbawionych ludzi, którzy zdawali się tryskać życiem. Podejrzewał, że stoi za tym whisky, brandy lub po prostu wódka. W głębi duszy miał nadzieję, że i na niego zadziała jeden z tych magicznych płynów z procentami. Najlepiej w ten sam sposób.

- Wróciłeś po więcej?

Zza jego pleców wyłoniła się znajoma twarz.

- Dawno się nie widzieliśmy.

Dodała dziewczyna po chwilowej ciszy.

- Planujesz upić naszego jubilata, czy tylko mi się wydaje?

Nicole przysunęła się bliżej baru i gestem ręki zamówiła kolejną porcję Jacka Danielsa z colą.

- Myślę, że do tego nie potrzeba towarzystwa, co zresztą można zaobserwować na Twoim przykładzie.

- Czyżby?

Odparł nieco zdumiony dogłębną analizą blondynki.

- Nie wyglądasz na kogoś zadowolonego z życia. Przygarbiona sylwetka, brak jakiejkolwiek reakcji na bodźce zewnętrzne i mętne spojrzenie.

- Ile bierzesz z godzinę, Pani psycholog?

Zapytał nieco rozbawiony, a w myślach pogratulował jej trafnych spostrzeżeń.

- No widzisz, samodzielnie też potrafisz wysnuć jakieś wnioski.

- Więc zajmujesz się psychologią. No ładnie…

- Psychologią i…sportem.

Dziewczyna spuściła wzrok i zamieszała płynem, który znajdował się w masywnej szklance.

- Będziesz pocieszać sportowców po porażkach? 

- Widzę, że każdy ma do tego takie podejście…

- Jestem ciekaw, jakie metody preferujesz.

- Na pewno nie takie, które masz obecnie na myśli.

Nicole zaśmiała się nerwowo.

- Skąd ta pewność w Twoim głosie?

Uwe coraz bardziej rozbawiony pozwolił pochłonąć się rozmowie.  Czas płynął niezwykle szybko, a ilość pustych szklanek i kieliszków zwiększała się do niego proporcjonalnie.

Między donośnym śmiechem, a kolejną kolejką, nie zauważyli, że klub niemal całkowicie opustoszał.

- Naprawdę miło się z Tobą rozmawia, ale chyba pora już się zbierać. Zdaje się, że zaczyna świtać.

Nicole odstawiła puste naczynie na drewniany blat i z wyjątkową lekkością zsunęła się z barowego krzesła.

- Niestety muszę przyznać Ci rację. Zaraz zadzwonię po taksówki.

Uwe jedną ręką przeczesał włosy, a drugą sięgnął do kieszeni, w której miał znaleźć telefon. Nicole powstrzymała go gestem ręki.

- Nie trzeba. Mieszkam zaledwie 300 metrów stąd, chętnie się przejdę i ochłonę.

- Nie pozwolę Ci wracać samej.

- Skoro nalegasz.

Obydwoje zanieśli się śmiechem, opuścili duszne pomieszczenia i ruszyli urokliwą uliczką w stronę wyznaczonego celu, napawając się rześkim powietrzem, które zwiastowało przybycie nowego dnia.

Zaledwie dwadzieścia minut później znaleźli się na miejscu. Po drodze poruszyli jeszcze kilka tematów i ku obustronnemu zdziwieniu, odkryli, że łączy ich wiele wspólnych rzeczy: gatunki muzyczne, ulubione filmy i książki, a nawet plany na przyszłość.

- Więc chcesz tu zostać?

- W końcu czuję, że jakieś miasto daje mi wszystko to, czego potrzebuję.

- A czego konkretnie potrzebujesz?

- Poczucia bezpieczeństwa…

- Zawsze służę pomocą, kiedy będzie trzeba Cię odprowadzić do domu.

Przerwał jej nagle.

- …stałej pracy i kontaktu ze sportem. Właściwie ze sportowcami.

- Piłkarze ręczni nie mają problemu z nawiązywaniem nowych znajomości.

Po tych słowach zbliżył się do niej na tyle blisko, że mógł poczuć jej ciepły oddech ma policzku. Bez większego namysłu złożył pocałunek na jej ustach i pozwolił się ponieść chwili.

Nicole objęła jego szyję szczupłymi ramionami i odwzajemniła czuły gest. Nieco oszołomiona cofnęła się nagle do tyłu i w pytający sposób spojrzała mu w oczy.

- Sądzę, że nie powinniśmy…

- Chciałem to zrobić od momentu, w którym pierwszy raz wymieniliśmy zdanie.

- Zresztą…

Po tych słowach ponownie  do niego przylgnęła, a ich usta znowu się ze sobą zetknęły.

..................................................................................................................................................................

Co sądzicie? Z góry uprzedzam, że ta relacja będzie nieco bardziej skomplikowana, a chwilami nawet...chora :)