Rainy mood part I.

            Dokładniej o ósmej osiem Nicole wsiadła do perfekcyjnie wypolerowanego samochodu, należącego do Uwe.

- Miło znów Cię widzieć.

Bąknęła na przywitanie.

- Ciebie również.

Gęsta atmosfera wypełniała przestrzeń między nimi, uniemożliwiając podjęcie neutralnego tematu.

- Jeszcze nigdy nie widziałam Mannheim w nocy. To moje małe marzenie.

Nicole odważyła się przerwać milczenie.

- Poważnie? Właściwie od kiedy tu mieszkasz?

- Dwa tygodnie.

- I jeszcze nigdy…

Uwe zawiesił na chwilę swój niedowierzający głos, sięgając po telefon. Nicole przyglądała mu się z uwagą, nie pojmując dziwnego zachowania kierowcy.

- Patrick? Mała zmiana planów. Zjecie dzisiaj kolację we dwoje.

Uwe wyrecytował zdanie niczym formułkę, a potem uśmiechając się do siebie, ukrył komórkę w kieszeni.

- Chwila, jaka zmiana planów?

Dziewczyna zapytała towarzysza z nutą pretensji w głosie.

- Dzisiejszego wieczoru chciałbym zabawić się w hmm…dobrą wróżkę. Jeśli pozwolisz.

Wiedziała, że powinna stanowczo odmówić, wykrzyczeć mu prosto w twarz, że natychmiast ma ją zawieźć do Christie. Do Patricka. Nie potrafiła. Była jego. Jedyną jej przewagą był fakt, że on nie miał o tym pojęcia.

- Skoro nalegasz.

Rzuciła obojętnym tonem, a potem przypomniała sobie, kiedy ostatni raz użyła tych słów w stosunku do niego i do czego doprowadziły. On też zdążył się zorientować. Uśmiechnął się pod nosem.

Reszta podróży upłynęła w całkowitej ciszy. On patrzył przed siebie, ale oczami wyobraźni widział tylko jej uśmiech. Ona zerkała co jakiś czas w jego stronę, lustrując silne ręce, pewnie trzymające kierownicę i niesforne kosmyki włosów, wypadające co jakiś czas zza ucha.

- Jesteśmy na miejscu.

Odezwał się niespodziewanie, łagodnie zatrzymując samochód. Nicole nachyliła się i wyjrzała przez przednią szybę.

-Wygląda zachęcająco. Na co czekamy?

Uwe bez słowa wysiadł z auta, a potem otworzył drzwi swojej towarzyszce.

- Którędy teraz?

Mężczyzna ponownie nie odpowiedział. Zamiast tego wyciągnął rękę w stronę Nicole, którą chwyciła z lekkim wahaniem.

- Masz zamiar przez cały czas milczeć?

W jej głosie nie było słychać ani odrobiny irytacji, co ogromnie zdziwiło Uwe. Wydawało się, że przemawia przez nią czysta ciekawość.

- Pięknie wyglądasz, kiedy prowadzisz monolog.

Wypalił bez słowa namysłu.

- Bardzo śmieszne. Wychodzi na to, że właśnie straciłam odrobinę swojego uroku.

Uwe uśmiechnął się tylko.

- A więc nie zaprzeczasz?! Jesteś okropny!

Blondynka wzięła go pod ramię, zanosząc się śmiechem.

Wieczór mijał w niezwykle sympatycznej atmosferze. Roześmiana para spacerowała krętymi uliczkami, które rozświetlał jednie słaby blask ulicznych lamp, żywo gestykulując i wymieniając się spostrzeżeniami. Ich wzrok spotykał się co jakiś czas, ale żadne z nich nie odważyło się zatrzymać go na dłużej.

- Poczułeś to?

- Co?

Uwe spojrzał w górę, a drobna kropla powędrowała wprost na jego nos.

- Chyba pora wracać.

- Chyba tak. Szkoda, że mój samochód znajduje się kilka ulic stąd.

- Może nie jestem sportowcem, ale przez ostatnie pół roku codziennie biegam. Myślę, że możemy w końcu wystawić moją kondycję na próbę.

- Mam aż tak ryzykować?

Uwe spojrzał na Nicole z łobuzerskim uśmiechem.

- Wydaje mi się, że nie masz wyjścia.

Po tych słowach puścili się biegiem, trzymając za ręce. Kilka minut później znaleźli się na miejscu, kompletnie przemoczeni.

- Nie chcę Cię martwić, ale twoje BMW może zamienić się w akwarium.

- Zaryzykuję raz jeszcze. Wsiadaj ,głuptasie, bo się przeziębisz.

Nicole poczuła wewnętrzne ciepło, słysząc pieszczotliwą nazwę. Oparła głowę na ramieniu i przymknęła oczy.

- Muszę przyznać, że jestem pod wrażeniem twoich umiejętności. Nie wiem, czy miałbym z tobą jakiekolwiek szanse w długodystansowych biegach.

- Lubimy się przekomarzać, co?

Dziewczyna wytknęła język.

- Nicole?

Jego głos przybrał nagle oficjalny ton.

- Tak?

- Dlaczego nie powiedziałaś mi wcześniej, że jesteś siostrzenicą mojego…uhm…trenera.

- Dlaczego nie powiedziałeś mi wcześniej o Sophie?

Wyrzuciła z siebie.Mężczyzna zrobił zdezorientowaną minę.

- Masz rację, nie mam prawa pytać.

- Nie o to mi chodzi. Widzisz, pojawiłeś się moim życiu tak nagle, nie było czasu na wytłumaczenia.

- Myślę to samo. Kiedy zobaczyłem Cię na urodzinach Andy’ego coś we mnie pękło.

Dziewczyna milczała, nie chcąc przerywać Uwe.

- Tamtej nocy, jeśli mówimy o sprawach bardzo formalnie, nie byłem już z Sophie. Oczywiście nie stawia mnie to w lepszym świetle, bo rozstaliśmy się kilka godzin wcześniej, ale…

Kiedy Uwe kończył swoją wypowiedź ,znaleźli się idealnie pod mieszkaniem Nicole.

- Dobranoc, Ni…

- Spełniłbyś jeszcze jedno moje małe marzenie?

Ciąg dalszy nastąpi :)