Rainy mood part II.

- Spełniłbyś jeszcze jedno moje małe marzenie?

...

Zapytała Nicole niepewnym głosem, brzęcząc przed Uwe sporym pękiem kluczy. Mężczyzna przechylił tylko głowę, licząc na wyjaśnienie.

- Nauczysz mnie grać?

- Nie za bardzo rozumiem.

Blondynka rozpromieniła się nagle i zaczęła entuzjastycznie wyjaśniać swoje zamiary.

- To są klucze do waszej hali! Pomyślałam, że mógłbyś mi co nieco pokazać…

- Żartujesz? Masz tam dostęp 24h na dobę?!

Uwe szybkim ruchem zawrócił auto i chwilę później znaleźli się na parkingu przed obiektem.

- Ha! Nadal nie mogę w to uwierzyć. To jest, Ty jesteś fenomenalna!

Mężczyzna, nie mogąc opanować radości, uderzył dłońmi o kierownicę. Nicole obserwowała go z boku z czułym uśmiechem na twarzy.

-Zupełnie jak przedszkolak.

Skwitowała po chwili.  W tym samym momencie Uwe otrząsnął się z transu.

-Dopiero na boisku okaże się, kto jest przedszkolakiem.

Wytknął język, po czym wysiadł z samochodu i otworzył drzwi kobiecie.

- Prowadź.

Kilka minut później szczęknięcie zamka oznajmiło rozpoczęcie dobrej zabawy. Mężczyzna z łatwością znalazł włącznik i skąpał zamkniętą przestrzeń w przyjemnym, ciepłym świetle. Kobiety nie było już przy nim. Zauważył ją tuż przy trybunach, bacznie przyglądającą się trzymanej w dłoniach piłce, jakby chciała z niej wydobyć jakąś cenną informację

-Przykro mi, ale tym razem nie przeprowadzisz żadnej analizy. Milczy jak zaklęta.

Blondynka oparła się o ścianę i skrzyżowała ręce na klatce piersiowej. 

-Chyba nie zamierzasz biegać po boisku w szpilkach?

Kontynuował Uwe.

-Sugerujesz, że powinnam się rozebrać, czy tylko mi się wydaje?

Odezwała się po chwili.

-Tak byłoby najlepiej, ale skoro mam Cię czegoś nauczyć, muszę być skupiony.

W tym samym momencie wydobył z torby żółto-czarną koszulkę i spodenki w tym samym kolorze.

-Miejmy nadzieję, że nic z Ciebie nie spadnie podczas naszego treningu.

Po tych słowach rzucił jej zawiniątko, jakby robił wsad do kosza.

-Nicole dokładnie obejrzała swój strój i pogładziwszy logo klubu, rozpięła zamek błyskawiczny, zlokalizowany na plecach jej bordowej sukienki.

-Zamknij oczy.

Uwe posłusznie wykonał zadanie. Oczywiście tylko pozornie. Co jak czas otwierał to lewe, to prawe oko, w nadziei, że Nicole się nie zorientuje.

-Uwe!

-No co? Myślisz, że to takie proste?

Zaczął się usprawiedliwiać.

-Owszem. Podczas snu znakomicie dajesz sobie radę z tym zadaniem.

-Bo tego nie kontroluję.

Westchnęła tylko, związując w pasie za duże o kilka rozmiarów spodenki.

-Zamknij oczy.

Poprosił z szyderczym uśmiechem Uwe.

-Muszę zmienić koszulkę.

Dodał szybko.

-Chyba żartujesz.

-Czyżby to było dla Ciebie zbyt trudne zadanie, panno Neumann?

Nicole przewróciła tylko oczami.

-Panno, jak to niewinnie brzmi.

Zamyślił się na głos.

-Nie ulegajmy pozorom.

Skomentowała.

-To jak, dalej będziesz się nad sobą rozczulał, czy pokażesz mi prawdziwy handball?

-Wedle życzenia.

Okazało się, że to, co z trybun wydaje się zwykłą fraszką dla laika, jest w rzeczywistości prawdziwą mordęgą. Biegi, skłony, brzuszki, pompki, rzuty, podania – kto by pomyślał, że z taką łatwością wysysają z człowieka wszelkie pokłady energii? Nicole płaciła teraz wysoką cenę za swoją małą zachciankę, ale sprawiało jej to niesamowitą radość. Miała okazję poznać cały system działania od środka, od strony gracza – jej obiektu badań. Nie lubiła tego terminu, ale wykonywany zawód zmusił ją do porzucenia emocjonalnego podejścia na rzecz bezbarwnej i obojętnej maski, która skutecznie chroniła ją przed bolesnymi ciosami, zadawanymi przez brutalną rzeczywistość.

-Hej, Ty z ósemką na koszulce!

Kobieta po raz kolejny złapała się na wewnętrznym monologu. Spanikowana odrzuciła piłkę i zaplątała się o własne nogi, lądując na twardym podłożu.

-Szlag!

Jej twarz wykrzywił grymas bólu...

Ciąg dalszy nastąpi ;)