Glisten.

          Samochód Christine zaparkował na parkingu przed apartamentem Nicole. Dziewczyna z gracją wysiadła z pojazdu, poprawiając przy tym nienaganną fryzurę. Kolejnym krokiem było poinformowanie przyjaciółki, że czeka na nią na dole. Z lakierowanej torebki Channel na złotym łańcuszku wyjęła telefon i wystukała znajomy numer.

- Masz dwie minuty, jestem na miejscu

Zakrzyknęła do słuchawki niezwykle pogodnym głosem, który potrafił wprawić w dobry nastrój nawet największego gbura.

- Tylko zawiążę sznurówki!

Zakomunikowała Nicole i bez słowa przerwała połączenie.

- Znowu te cholerne trampki.

Westchnęła Christine.

Obiecane dwie minuty później Nicole znalazła się dokładnie naprzeciw przyjaciółki, która przez chwilę bardzo intensywnie się w nią wpatrywała, co wprowadziło ją w zakłopotanie.

- Coś jest nie tak?

- O nie, wszystko w porządku. Nasze plany uległy po prostu lekkiej zmianie.

- To znaczy?

- Zdecydowanie potrzebnych jest Ci kilka nowych rzeczy w szafie. Nie mogę patrzeć już na te luźne sweterki, postrzępione szorty i trampki.

- Czepiasz się. To najwygodniejsza kombinacja do mojej pracy.

- Skończyłaś pracę dwie godziny temu, więc Twoje argumenty są kompletnie nie na miejscu. No dalej, ruszamy!

Nicole z nieco naburmuszoną miną wsiadła do samochodu i pozwoliła sobie na podziwianie mijanych krajobrazów w błogiej ciszy.

- Jeszcze chwila, a zapomniałabym o najważniejszym.

Christine przerwała nagle milczenie.

- Zaliczmy po drodze jeszcze fryzjera i manikiurzystkę?

Zapytała Nicole nadąsanym tonem.

- Nie tym razem, głuptasie. Chłopcy mają jutro wolne popołudnie, więc chciałabym, żebyś zjadła w naszym towarzystwie kolację. Co Ty na to?

- Mówiąc chłopcy, masz na myśli Patricka, tak?

- Niezupełnie. Uwe też się zjawi. Jest w końcu jego najlepszym przyjacielem.

- Uhm, muszę to przemyśleć.

- Daj spokój. Będziesz z nim musiała pracować przez cały nadchodzący sezon, więc pogodzenie się z obecną sytuacją w przyjaznych okolicznościach jest chyba dobra alternatywą, mylę się?

- Niestety masz rację.

Nicole westchnęła głęboko i oparła głowę o szybę samochodu.

- Oczywiście nie oddamy tej bitwy bez walki.

- Co masz na myśli?

- Chłopak spadnie z krzesła, kiedy Cię zobaczy, obiecuję. Niech wie, co stracił.

- Brzmi zachęcająco…

............................................................................................................................................................
Fragment dosyć krótki, ale stwierdziłam, że przyjemniej będzie się go czytało niż 100-stronicową litanię ;).

P.S. Dziękuję wszystkim za ciepłe słowa i komentarze - bardzo dużo dla mnie znaczą i napędzają do dalszego działania!